Çocuk Öyküleri , Gümüş Gözlü Dev

GUMUS GOZLU DEV

          Develer tellal iken, pireler berber iken, ben dedemin beşiğini tıngır

      mıngır sallarken, yani çok, ama çok eskiden, Kafdağı yamaçlarına kurulu

      bir memleket varmış. Her yanında dereler çağlar, pınarlar ağlarmış o

      memleketin. Zümrüt gibi uzanan kırları, binbir yemişle dolu meyve

      bahçeleri görülmeğe değermiş.  Kral Bilyegöz hüküm sürermiş orada. Doğru

      su garip bir adammış kral. Sarayından çıkıp gez mez, karısı ve biricik

      kızından başka kimseyle konuşmazmış. Sinirli sinirli dolaşır, bilye gibi

      küçük gözlerini sağa sola çevirerek anlaşılmaz söz ler söylermiş. Diken

      üstünde oturuyor gibi rahat sız ve mutsuzmuş. Kimse yüzünün güldüğünü

      görmezmiş. Yüreğinde öylesine büyük bir hastalık varmış ki; onu hiçbir

      hekimin tedavi etmesi mümkün değilmiş.

           Çünkü "altın hastalığı" denilen garip bir derde tutulmuş Kral. Aklı

      fikri daima altınlarda imiş. Zamanlı zamansız kalkar, bodru ma iner,

      hazinelerini kontrol edip, saatlerce orada durur da zamanın nasıl

      geçtiğini farketmezmiş. Kocaman avuçlarına altınlarını doldurur, onları

      çocuğunu sever gibi öpüp okşar, bıkmadan usan madan defalarca sayarmış.  

      Karısı ve kızı onun bu haline çok üzülür, bazı günler'ona: " Siz bu

      ülkenin kralısınız... Her türlü zenginliğe sahip kudretli bir insansınız.

      Altınlara karşı böyle hastalık derecesine varan ilginiz bir felakete sebep

      olabilir. Hiç olmazsa bazı günler sarayın bahçesine inip açık havada

      dolaşın. Bir çiçek cennetini andıran bahçenizde gezerseniz belki gönlünüz

      aydınlanır." derlermiş. Kral Bilyegöz gülüp geçermiş onlara... Sözleri bir

      kulağından girer,öbüründen çıkarmış. Bir sabah erkenden uyanmış. Pencereyi

      açıp dışarı bakmış. Çiçek açmış ağaçların yanında yemyeşil uzanan setlere

      çiğ yağdığını görmüş. Her şey öylesine güzel ve iç açıcıymış ki Kral

      Büyegöz bir lahza altınlarını unutup bahçeye çıkmayı düşünmüş. Karşıdaki

      nar ağacı üzerinde öten bülbül onu hayata çağırıyor gibiymiş. Süratle

      giyinip kapıya yürümüş. Ayakları altında gıcır gıcır sesler çıkaran mermer

      salonları hızla geçmiş. Merdivenleri inip çıkış kapısına yönelmiş. Birden

      yüreğini kaplayan o hain hastalık ses vermiş: "Dur, bahçeye çıkma!

      Çıkacaksan bile altınlarını yanına al..." diyormuş bu ses.

           Bilyegöz bu sesi susturamayacağını anlayınca hemen dönüp hazi

      nelerinin bulunduğu mahzene koşmuş. Kalın ve ağır kapıları bir bir açıp

      altınlarına erişmiş.  Koltuğuna sığabilen, içi mücevher dolu işlemeli bir

      kutuyu kapıp çıkmış. Az sonra güneşin yavaş yavaş ısıtmağa başladığı o

      muhteşem bahçenin içine girmiş. Çiçek tarhlarının, gül fidanlarının, la le

      setlerinin arasında dolaşmağa başlamış. Uzun bir süre gezinmiş. Fakat

      gördüğü bunca güzellik bile ona altınlarını unutturamamış. Bahçenin

      kenarında toprağa oturup mücevher kutusunu açmış. Göz kamaştırıcı bir

      aydınlıkla parıldamış altınlar, inciler... Bilyegöz kıymetli taşlarla

      süslü mavi gerdanlıkları, zümrüt yeşili mercanları ve çil çil altınları

      seviyor, okşuyor, onlarla bir çocuk gibi oynuyormuş. Birden dalıp gittiği

      o garip alemden uyanmış. Hemen arkasında bir çıtırtı duymuş. Korkuyla

      dönüp bakmış. Elbiseleri yamalı, pabuçları eski, boynu bükük bir zavallı

      adam duru yormuş karşısında. Ellerini birbirine kavuşturmuş, çatlak

      dudaklarını büzmüş adam. Yüzünde koca bir çaresizlik, yoksulluk ve

      gariplik okunuyormuş.  Saygıdeğer kralım, diye başlamış söze. Sizinle

      karşılaşmam Allah'ın bir lütfu bana. Yok sulluk içinde kıvranan zavallı

      bir insanım ben. Karım ve çocuklarımın boğazına günlerdir bir lokma ekmek

      girmedi. Bana yardım eder, fazla değil bir altın bağışlarsanız ömür boyu

      duacınız olurum. Ne o!ur boş çevirmeyin beni... Kral Bilyegöz şaşkınlıkla

      bakmış dilenciye. Altın sözünü duyunca mücevher kutusuna sıkıca sarılmış. 

      Hayır! diye bağırmış. Sana hiç bir şey ve remem! Dilenci duyduklarına

      inanmak istemiyormuş:  Lütfen demiş, bir tek altından ne çıkar. O sizin

      ir~in bir kıymet ifade etmez ama beni ve çocuklarımı açlıktan kurtarır.

      Lütfen... Kral Bilyegöz belki her şeyi yapsa bile bu işi yapamaz, hiç

      kimseye bir gram ağırlığında bile olsa altın veremezmiş. İyice

      sinirlenmeye baş lamış. Küçük gözlerine tiksinti ve nefret dolmuş. 

      Defolup git başımdan. Beni rahat bırak, altınlarıma göz dikme. Bir tane

      bile olsun ver mem. Anladın mı pis dilenci! diye haykırmış. Zavallı

      dilenci ümitlerini yitirivermiş. Anlamış ki bu cimri kral asla kendisine

      yardım etmeyecek. Yüreği acıyla sızlamış, gözlerinden bir kaç damla yaş

      yuvarlanmış yere. Gönlünün derinliklerinden kopup gelen bir sesle garip

      bir dua etmiş.Daha doğrusu bir beddua...

        İnşaallah tuttuğunuz herşey altın olur kralım! Neye elinizi uzatırsanız

      altın olsun... demiş. Sonra da ardına dönüp, aksıyan adımlarla çekip

      gitmiş. Kral Bilyegöz dilencinin sözleri karşısında bir an şaşkınlığa

      uğramış. Sonra gülüp geçerek "pis adamlar" diye mırıldanmış. "Bütün işleri

      dilencilik... Çalışıp kazanmayı hiç düşünmez bunlar..." Kralın düşünceleri

      doğru değilmiş. Yeryüzünde nice fakir ve yoksul insan varmış.

      Çalışamayacak durumda olan, hasta, sakat ve hakikaten çaresiz nice insan.

      Aslında zenginler onlara yardım ellerini uzatmalı, kardeşce, insanca

      yaşamanın çarelerini aramalı imişler.

           Mücevher kutusunu kucaklayıp ayağa kalkmış kral. Geldiği yöne doğru

      ilerlemiş. Birden gözüne ilişen kıpkırmızı bir gül görmüş. Onu kopararak,

      biricik kızına götürmek istemiş. Uzanıp almış. O da ne? Dalından koparılan

      gül bir lahza da som altın haline gelivermemiş mi?! Yaprağı, dikenleri,

      sapı som altın bir ğül.. Kral Bilyegöz'ün gözleri şaşkınlıkla büyümüş.

      İkinci bir güle uzan mış; yine aynı şey oluvermiş, o da altın haline

      dönüşmüş. Sevinmiş Bilyegöz. Sınırsız bir coşkuya kapılmış.  Yaşasınl diye

      haykırmış. Her tuttuğum altın oluyor artık... Heyecanla koşmuş sarayına.

      Hizmetçilerden bir bardak su istemiş. Getirmişler. Bilyegöz bar dağı eline

      aldığında onun da altın haline geldiğini görmüş. Artık elini neye uzatsa;

      bardak, çatal, kaşık, havlu, sabun hatta ekmek, herşey altın oluyor, bir

      anda külçeleşiyormuş. Bilyegö'zün sevinci azalmaya başlamış. İçi ne kıpır

      kıpır bir huzursuzluk dolmuş. Tahtına ku rulu _~düşünürken biricik kızı

      içeri girmiş. Qnu görünce olanları unutup kızına doğru yürümüş.  Gel

      bakalım küçük kraliçem, babana sarıl şöyle, demiş. Kollarını uzatmış,

      kızının omuzlarından tut muş. İşte asıl korkunç felaket o zaman görülmüş.

      Eli değer değmez sevgili kızı, altın bir heykel hali ne dönüşmüş. Altın

      bir heykel, cansız, kaskatı ve soğuk... Kral Bilyegöz beyninden vurulmuşa

      dönmüş. Şaşkın .gözlerle çevresine bakıyormuş. Hizmetçiler de neye

      uğradıklarını bilememişler, birer kö şeye saklanıp beklemişler.

           Artık kimse yaklaşamıyormuş krala. Korkunç felaketler yağdırıyormuş

      çevresine. Neye dokunsa altın oluyormuş. Karısı ise ağlayıp duruyor:  Bu

      felaket senin o uğursuz altın hasta lığın yüzünden geldi başımıza...

      Kızımı yokettin.,. diye feryat ediyormuş. Kral Bilyegöz perişan olmuş,

      bütün dünyası kararmış. Artık altınlarını hiç sevmiyormuş. Onların sarı,

      pırıltılar saçan soğuk görünümlerine düşman olmuş. Elini bir yere

      sürmekten korkuyor, deli gibi dolanıp duruyormuş. Ülke halkı olanları

      duymuş. Çaresiz ve yok sul insanlar gizlice seviniyor, "O bunu hak

      etmişti" diyorlarmış. Bilyegöz yaptıklarına pişman olmuş. Gece sabahlara

      kadar uyumuyor, bu korkunç felaketten kurtulmak için yüce Allah'a dualar

      ediyormuş. Artık kendini bir tek kuruşu bile olmayan zavallı fakirlerden

      bile güçsüz, perişan ve yoksul kabul ediyormuş. Elini sürdüğü her şeyin

      kaskatı altın kesildiği bir dünyada yaşamaktansa, ölüp gitmek daha

      iyiymiş.

       Düşünüp taşınmış. Ülkesindeki bilginleri sarayına çağırıp onlarla

      konuşmuş. Bu işe bir çare bulmalarını istemiş. Sonunda yaşlı bir bilgin

      sözü almış:  Bu, demiş, sizin altın hastalığınıza verilmiş ilahi bir

      cezadır. Artık samimi bir gönülle günahınıza tövbe edip, Allah'dan af

      dileyip, bundan sonra çok cömert bir insan olacağınıza söz vermeniz

      gerekir. Eğer bunu yapar, sözünüzde durursanız, kurtulusunuz.  Şimdi

      ülkemizin yüce dağlarından doğup sarayınızın yakınından geçen "Huzur

      Nehri"ne gidiniz. O suya girip abdest alınız. Yüreğinizdeki kötülükleri

      yıkayınız. Belki o zaman eski durumunuza dönersiniz. Kızınız da yeniden

      dirilebilir, demiş. Kral son bir çare diye, hemen "Huzur Nehri"ne koşmuş.

      Yaşlı bilginin tarif ettiği gibi ab dest alıp yıkanmış. Sonra ellerini

      açıp Allah'a, kendisini affetmesi için dua etmiş. Duası bittikten sonra

      yakınında bulunan bir ağacın dalını tutmuş. Tuttuğu dalın altın haline

      gelmediğini görünce, sevincinden kendini tutamayıp "Yaşasın, yaşasın,

      kurtuldum artık" diye haykırmağa başlamış. İyice emin olmak için, elini

      başka şeylere uzatmış. Gerçekten artık hiç biri altın ol muyormuş. Yüreği

      aydınlanmış Bilyegöz'ün. Öm ründe böyle bir sevinç duymadığını düşünmüş.

      Hemen sarayına koşup karısına müjde vermek istemiş. Tam içeri girecekken

      bir de bakmış ki sevgili kızı dirilmiş, kendisini bekliyor. Koşarak

      sarılmış ona. Sevinçten ağlıyormuş artık... 

           Allah'ım, Allah'ım, diye mırıldanmış. Sana ve milletime karşı olan

      görevimde kusur göstermeyeceğim. Beni o korkunç altın hastalığından

      kurtardığın için sana ne kadar şükretsem azdır...  demiş. Sonra bahçede

      kendisinden bir altın isteyen yoksulu ve ülkenin diğer fakirlerini

      toplayarak, onlara nice mallar, altınlar ve hediyeler dağıtmış. Karısı ve

      kızı seviniyor, ülkenin tüm insanları bayram ediyorlarmış. Her şey daha

      bir güzelmiş şimdi. .