Anlamlı Öyküler , En Büyük Armağan

EN BÜYÜK ARMAĞAN

                  Büyük harap evin önündeki tabelada, Dr. Jeseph H. Walton'a

            "Joe Amca" derlerdi. Joe Amca da Watertown'lular gibi sakin ve iyi

            kalpli bir adamdı. Watertown'lu çocukların hemen hepsini dünyaya

            getiren ve onları hastalıklarında iyileştiren Joe Amca idi.

                  1945 yılının sonlarına doğru şehre bir doktorun geleceğini

            haber aldık. Yeni doktor Watertown'da bir ev kiralamış ve birinci

            katını modern bir muayenehane haline sokmuştu. Tıbbiyeden yeni mezun

            olmuş olan Dr. Kent; Watertown'a gelince, Joe Amca onu, evi hazır

            oluncaya kadar oturacağı otelde ziyaret etti. Ben o sırada otelin

            koridorunda idim, onların konuşmalarına kulak misafiri oldum. Donal

            Kent kısa boylu, zayıf ve sarışın bir adamdı. Yaşlı meslektaşını

            gülümseyerek karşıladı. Kendini Joe Walton diye tanıtan Joe Amcanın

            elini sıktıktan sonra: "Nasılsınız, doktor? Beni ziyarete gelişinize

            çok müteşekkirim" dedi.

                  Joe Amca: "Size bir merhaba demeye geldim" dedi. "Bu şehrin,

            sizin gibi yeni fikirler getiren parlak bir genç doktora ihtiyacı

            vardı. Bir dileğiniz olursa, size yardıma hazırım."

                  Dr. Kent'in, Watertown'da çok çabuk tutunduğunu gördüm. Hele

            genç Watertown'lular, onun soğukkanlılığına ve bilgiçliğine

            hayrandılar. Genç Dr. Kent'in yanında Joe Amca, doktordan başka her

            şeye benziyordu. Biz Joe Amca'ya bağlı olduğumuz için, Dr. Kent'e

            düşman bir tavır takınmaya hazırdık. Ama Joe Amca böyle davranmamıza

            hiç razı değildi. Dr. Kent'i en çok öven o idi. "Çocuk, çok iyi bir

            doktor, doğrusu" diyordu. "Tıp kitaplarını ezbere biliyor; her gün

            de yeni bir şey öğreniyor. Operatörlüğü de çok ustalıklı..."

                  İki doktorun hastalarıyla konuşmaları, aralarındaki farkı

            açıkça belli ediyordu. Dr. Kent, hastaların şikayetlerini sessizce

            dinliyor, bir deftere not ediyor, sonra birkaç kelime ile teşhisini

            bildiriyordu. Halbuki Joe Amca hastalarını ilgiyle dinler sonra

            yavaşça mesela: "Hiçbir şeyin yok. Yalnız biraz karnın ağrıyor.

            Hepsi o kadar..." derdi. Aralarındaki fark bu kadar da kalmıyordu.

            Dr. Kent, hastalara çocuk muamelesi yapılmasının yanlış olduğuna

            inanıyordu. Bu yüzden hastalarına, çok acele bir bakım gerektiren

            olaylar dışında, geceleyin çağırılmak istemediğini söylemekten

            çekinmemişti. Joe Amcaya da bu bahsi açmıştı. Joe Amcanın: "Oğlum bu

            şehrin halkı senin usulüne pek alışık değildir. Onlara uysan, olmaz

            mı?" demesi üzerine: "Doktor, insanı gece yarısı saat 3'te çağıran

            hastaların yüzde 99'unun durumunun hiç de acele olmadığını, siz de

            bilirsiniz" demişti. "Olur olmaz saatlerde sabaha kadar

            bekleyebilecek hastalara koşarak kendimi bitiremem. Hastalarımın

            esiri olmak niyetinde değilim."

                  Bunun üzerine Joe Amca, Dr. Kent'e şu teklifte bulundu:

                  "Oğlum, senin bakabileceğin çok hastan var. Seni geceleyin

            çağıran hastalara gitmek istemiyorsan, senin yerine ben giderim."

                  Dr. Kent, Joe Amcayı yormak istemediği bahanesiyle bu teklifi

            önce kabul etmediyse de sonunda razı oldu. Watertown halkı da bu

            anlaşmaya alıştı. Dr. Kent'in hastaları, geceleyin doktor çağırmak

            gerekince, Dr. Kent'in yerine, Joe Amca'yı çağırmayı öğrendiler.

                  Her gece Joe Amca'nın eski otomobilinin Watertown'un

            sokaklarında gürültüyle geçtiğini duyardım. Joe Amca, geceleyin

            ziyaret ettiği hastaların durumunu Dr. Kent'e anlatırdı. Bunun

            üzerine Dr. Kent kızar ve Joe Amcaya: "Kendi kendinizi

            öldürüyorsunuz, doktor. Birinin çocuğu ağladı diye şehir dışına

            çıkmaya, çocuklarının erken doğacağını sandıkları için

            Masterson'ları bir gecede beş defa ziyaret etmeye lüzum var mı?"

            diye bağırırdı.

                  Ama Joe Amca sadece gülümsemekle yetinir ve başka türlü

            göremeyeceği Watertown'luları ziyaret etmekten zevk duyduğunu

            söylerdi.

                  Zamanla Watertown'lular Dr. Kent'e saygı duymayı öğrendilerse

            de Joe Amcaya karşı duydukları sevgi kuvvetlendi. Ama ben, Joe

            Amcanın çabucak yaşlandığını görüyordum. Saçları ağarmış, omuzları

            çökmüştü. Yeni bir otomobil alacak kadar parası olmayışı da pek

            yazıktı...

                  Geçen bahar Watertown'un dolayında feci bir kaza oldu. Okul

            çocukları ile dolu bir otobüs devrilmiş, 4 çocuk ölmüş, 15 çocuk da

            ağır yaralanmıştı. Kaza haberi şehirde çabucak yayıldığından, bütün

            Watertown'lular yardıma hazırlandılar. Joe Amca da kurtarıcıların en

            önünde yer almıştı. Ama bu gecenin asıl kahramanı Dr. Kent oldu.

            Soğukkanlı ve becerikli doktor, evini bir hastane haline soktu.

            Hükümet merkezinden üç hastabakıcı, bir doktor, yardımcısı ve epeyce

            ilaç ve malzeme gönderilmişti. Dr. Kent, kazadan sonraki 24 saat

            içinde mucizeler yarattı. Biraz dinlenmesi için yapılan teklifleri

            reddediyordu. Arada sırada biraz acı kahve ve birkaç lokma yemek

            yiyerek ameliyatlarına devam ediyordu. Joe Amcaya bakılırsa; Dr.

            Kent'in usta eli olmasaydı, en az 8 çocuk daha ölecekti.

                  Watertown matemden kurtulunca Dr. Kent'i bir kahraman olarak

            alkışladı. Halk ona hala ısınamamış olmakla beraber, ona bir mabut

            gibi tapıyordu. Watertown'un ticaret odası her yıl, şehrin en

            takdire değen adamına gümüş bir kupa hediye eder... O yıl Dr.

            Kent'in Watertown kahramanı olmasına karar verildi.

                  Merasim günü şehrin merasim salonu hıncahınç dolmuştu. Dr.

            Kent, her zamanki gibi soğukkanlı görünüyordu. Belediye Başkanı

            kendisine kupayı uzatınca Dr. Kent önce teşekkür etti, sonra

            sahnenin kenarına doğru yürüyerek halkı susmasını işaret etti. Sonra

            söze başladı. O, hala soğukkanlı görünmesine rağmen, halinde o

            zamana kadar görmediğim bir değişiklik vardı. Dr. Kent ciddi bir

            sesle şunları söyledi:

                  "Beni şehrin kahramanı olarak alkışlamanıza çok teşekkür

            ederim. Ama otobüs kazası esnasındaki hareketlerimin sandığınız

            kadar takdire değer olmadığını söylemek isterim. Her doktor,

            fevkalade bir olayın çıkışında hazır bulunmayı ve bilgisini

            göstermeyi ister. Bu yüzden o akşam ben sadece gücümün içinde olan

            şeyleri yaparak ustalığımı gösterdim. Tevazu göstermiyorum. Size

            sadece kazadan sonraki günlerde düşüne düşüne vardığım neticeyi

            anlatmak istiyorum."

                  Burada Dr. Kent durarak aşağıda ön sırada oturan Joe Amcaya

            baktı, sonra devam etti: "Büyük bir kaza ancak birkaç yılda bir

            olur. Bu kaza sırasında ustalık göstermek doktorluğun asıl manası

            değildir. Son yıllarda doktorluğun ve cerrahinin en ilginç alanları

            ile uğraştığımı biliyorsunuz. Ben bu süre içinde doktorluğun can

            sıkıcı taraflarından kaçtım."

                  "Benden çok yaşlı olan Dr. Walton, kabul etmek istemediğim

            hastaların ziyaretlerini üzerine aldı. Önce paraya ihtiyacı olduğunu

            sandım. Yanılmışım. Dr. Walton, benim hastalarımın hiç birinden beş

            para bile kabul etmedi.

                  O, Watertown'lulara tedaviden daha kıymetli bir şey, yani

            güven duygusu verdi. Bu, kalbi insan sevgisi ile dolu olan bir

            kimsenin yapacağı iştir. O da bütün büyük adamlar gibi, bu

            meziyetini ileri sürecek yerde tevazu gösteriyordu. Ben, doktorluğun

            yüksek manasını Dr. Walton'dan öğrendim. Dr. Walton'un bütün

            hayatını, Watertown'lulara bağlamasının yanında, benim bu şehre

            gösterdiğim azıcık hizmet kayde bile değmez. Dr. Walton, hiçbir

            mükafat beklemeden, hayatını, bu yüksek amaca bağlamıştı."

                

  Dr. Kent burada sustu ve cebinden mendilini çıkararak yaşaran

            gözlerini sildi. Sonra sessiz dinleyicilerine döndü ve:

                  "Sizden bir ricam var", dedi. "Bu kupayı, ona layık olan

            biricik Watertown'luya, Dr. Walton'a vermeme izin verin. Ben de onun

            yarısı kadar yüksek bir doktor olmayı isterdim."

                  Alkış tufanı kopmadan önce Dr. Kent sahneden indi ve Dr.

            Walton'a doğru yürüdü. Artık hiç utanmadan ağlıyordu. Kupayı Joe

            Amcaya uzatarak "Bu kupa sizin hakkınızdır. Onu alın, Joe Amca!"

            dedi.